Il est interdit d'interdire!, Il n'est pas interdit d'imposer!, Il est recommandé de promouvoir

SUMMARY Il est interdit d'interdire! Il n'est pas interdit d'imposer! Il est recommandé de promouvoir Reflecting on the situation in Quebec, this paper attempts to offer a fair solution to the problem of the language(s) of signage. It takes as self-evident that individuals and groups have the right to show their (linguistic) identity as well as to express themselves in the language(s) of their choice, provided that the rights of the (potential) addressees are also met. One way of reconciling the demands of the "sender" and those of the "receiver" is the use of a common language. An official language has as one of its functions that of being an intended common language. On the one hand, it is proposed that any language can be used on non-official public signs. This ensures that no linguistic identity is hidden, and allows for freedom of expression. On the other hand, a three-rule system is specified which requires that a sign in the official language will be present in every visual field that contains a public message in another language, and that the contents of the non-official message will never be more complete than the corresponding one in the official language. This guarantees, visually and linguistically, that a reading knowledge of the official language is sufficient to understand all there is to understand in the public signs. This guarantees, additionally, the ubiquitous presence of the official language, as well as its global preponderance. It does not guarantee that it is preponderant everywhere. The systems which aim at this latter kind of preponderance (universal preponderance) are doomed to failure, unless they prohibit the use of non-official languages in public signage (an unfair policy, in the view of the author). Too much emphasis on the preponderance question is, at any rate, misguided, and can even lead to counterproductive policies. RESUMO Estas malpermesite malpermesi... Rigardante la situacion en Kebekio, la atitoro celas proponi justan solvon a0 l la problemo de la lingvo(j) de afisado. Oni akceptas kiel memevidente, ke individuoj kaj homgrupoj rajtas montri sian (lingvan) identecon kaj sin esprimi en la lingvo(j) de la propra elekto, kondice ke oni ankaù observas la rajtojn de la (potencialaj) adresatoj. Unu vojo por kongruigi la postulojn de la "sendanto" kun tiuj de la "ricevanto" estas utiligo de komuna lingvo. Oficiala lingvo havas kiel unu el siaj funkcioj la celon roli kiel komuna lingvo. Unuflanke, la atitoro proponas, ke iu ajn lingvo estu uzebla sur neoficialaj publikaj afisoj kaj sildoj. Tio certigas, ke neniu lingva identeco restas kasita, kaj permesas liberecon de esprimigo. Aliflanke, li specifigas triregulan sistemon, kiu postulas, ke afiso en la oficiala lingvo ceestu en ciu vida kampo, kiu enhavas publikan mesagon en alia lingvo, kaj ke la enhavo de la neoficiala mesago neniam estu pli kompleta ol la enhavo de tiu en la oficiala lingvo. Tio garantias, vide kaj lingve, ke lega scipovo de la oficiala lingvo suficas por kompreni cion kompreneblan en la publikaj afisoj kaj sildoj. Krome tio garantias la ciean ceeston de la oficiala lingvo kaj gian generalan superregon. Sed gi ne garantias gian ciean superregon. La sistemoj, kiuj celas ci-lastan specon de superrego (universalan superregon) estas kondamnitaj al malsukceso, krom se ili malpermesas la utiligon de neoficialaj lingvoj en publika afisado (maljusta politiko lau la opinio de la atitoro). Troa emfazo je la demando de superrego estas ciuokaze erara, kaj povas ec konduki al kontraù-produktivaj politikoj.